© 2023
नेपाली नागरिक हामी समझदारी गरौँ अब कोरोना महामारीमा संवेदनशील बनौँ अझ कोरोना रोगको बेला देश नै छ विपत्तिमा हामी छौँ सब आक्रान्त जनता जति घरमा निस्कन कोही मिल्दैन सक्दछ रोग लागन स्वास्थ्यकर्मी सहारा छन् कसैलाई रोग लागेमा स्वास्थ्य कर्मी नि मानिस हुन् उनीलाइ नि रोग लाग्दछ उनका नि परिवार छन्
उषा शेरचन उमेरमै बिधवा भएकी हुन् उनी । तर एकल प्रयासले नै सुखमय संसार निर्माण गरेकी थिइन् । छोरालाई राम्रोसँग पढाई
नेपाल राष्ट्र हो हाम्रो पुर्खाको यो धरोहर यसलाई बचाएर सन्ततिलाइ छाड्नु छ ।। नेपाल राष्ट्रका लागि हाम्रा ती वीर पुर्खाको
किन यस्तो भयो दैव मान्छेको यो जुनी किन देख्न थाले मान्छे मान्छेलाई नै खूनी कसले चोरी लग्यो हरे मान्छेको सुख
आँखीझ्यालबाट हेरेर यो सीमित संसार अँध्यारो कुवाभित्र रुङेर यो सानो संसार कुँजिरहेछु म छट्पटाईरहेछु म निस्सासिरहेछु म छोरी ! तिमीलाई
भानुभक्त रामभक्त नेपालका आदिकवि हजुरले लाउनु भो गुन रामायण कथा रची ।। नेपालीभाषा रोज्नुभो रामायण लेख्नलाई नेपाली जनले गाउन् श्रीरामगाथा
सालिन्दाजसो बर्खाले मेरा आफ्नाहरुको जीवन र वस्तीहरु बर्खास्त गरिरहेछ सिन्धुपाल्चोकमा ! जसै हिजो राति ठाडो खोलाले जम्बू बजार नै लग्यो
समस्त यो ब्रम्हाण्डका सृष्टि स्थिति संहारका प्रणेता हे जगत्पते पशुपति नेपालका कल्याण होस् सदा प्रभु स्वदेश यो नेपालको नेपाल देशवासीको
हलो,जुवा, कुटो कोदालोमा हलि भुलेको देखें । सुनौला धानका बाला लहलह झुलेको देखें । दर्केको छ पानी झमझम त्यो दुर गगनबाट बाउँसे
तिमी आयौ – पहाड बोल्यो, जंगल सुसायो बादल गर्जयो, झरी बर्षियो, खोला बग्यो ताल तरंगित भयो, चराहरु चिर्विर गर्न थाले
झ्यालबाहिर झमझम झरिरहेथ्यो झरि आकाशको आँखाबाट असार त्यसरी नै नरोकिइ खस्दैथियो जसरी बाक्लो बादल बर्षाउँदै थियो मनभित्र पानी दरङरङ गरेर
हे प्रिय भारत भाई रीस नगर नेपाललाई हामी दुई मित्र छिमेकी दुवैको एकै संस्कृति ।। हामीलाई गर्वलाग्छ वैदिक संस्कृतिप्रति तिमीलाई
– डा. जगन्नाथ श्रोत्रीय (आयूर्वेदाचार्य) हे सज्जन समाजका अभियन्ता सुन बुद्घिजीवि राजनीतिका अगुवाले गुन । विगतमा ल्पेग तथा फ्लुले लिए
मेरा परदेशी साथीलाई पत्र ।। म तिम्रै सुभचिन्तक साथी, मन अमिलो पार्दै यो पत्र लेख्दैछु। चीनबाट बिद्यार्थी आउँदा भक्तपुर जिल्लालाई
प्रिय भारत भाईजी तपाँई हामी छिमेकी पुरानो हाम्रो मित्रता हजारौँ सालको सभ्यता एउटै छ हाम्रो धर्म वैदिक हिन्दु सनातन जन्म
आशाको थुन्सेसँगै थिलथिलो जिन्दगी बोकेर उक्लिरहेछन् लरखराउँदै मेरा एकजोर खुट्टाहरू सुस्केरा हाल्दै तिर्खाएरै हो जिन्दगीले अञ्जुली थापी पिइरहेछन् एकजोर आँखाबाट
दादागिरी छ तिम्रो मिच्न सक्ने मिच कति सक्छौ मिच । स्वार्थमा रुमल्लिएका नालायक भए हाम्रा अनि तिमिले मिच्न पाएका छौ
अब आँसु खसाउनु पर्दैन रगत बगाउनु पर्दैन नेपाली मन अब फुट्दैन राष्ट्रिय एकता टुट्दैन शान्ति अब यहाँ मर्दैन नेपाली मर्नु
ठेला उठेको हातमा हेर, पसिना त बगेको हुन्छ, पसिनाको नदी हेर त्यो पनि त निलो हुन्छ हामीमाथिको आकाश हेर त्यो
नौ महिना गर्बमा राखी धर्तीमा पैदा गरायौ पहिलो आलिंगनमा च्याप्प च्यापी मायाको स्पर्श दियौ निधार चुम्यौ,गाला चुम्यौ प्रशव पीडा बिर्सेर