हलो,जुवा, कुटो कोदालोमा हलि भुलेको देखें ।  सुनौला धानका बाला लहलह झुलेको देखें । दर्केको छ पानी झमझम त्यो दुर गगनबाट  बाउँसे

तिमी आयौ – पहाड बोल्यो, जंगल सुसायो बादल गर्जयो, झरी बर्षियो, खोला बग्यो ताल तरंगित भयो, चराहरु चिर्विर गर्न थाले

झ्यालबाहिर झमझम झरिरहेथ्यो झरि आकाशको आँखाबाट असार त्यसरी नै नरोकिइ खस्दैथियो जसरी बाक्लो बादल बर्षाउँदै थियो  मनभित्र पानी दरङरङ गरेर

हे प्रिय भारत भाई रीस नगर नेपाललाई हामी दुई मित्र छिमेकी दुवैको एकै संस्कृति  ।। हामीलाई गर्वलाग्छ  वैदिक संस्कृतिप्रति तिमीलाई

– डा. जगन्नाथ श्रोत्रीय (आयूर्वेदाचार्य) हे सज्जन समाजका अभियन्ता सुन बुद्घिजीवि राजनीतिका अगुवाले गुन । विगतमा ल्पेग तथा फ्लुले लिए

मेरा परदेशी साथीलाई  पत्र ।। म तिम्रै सुभचिन्तक साथी,  मन अमिलो  पार्दै यो पत्र लेख्दैछु। चीनबाट बिद्यार्थी आउँदा भक्तपुर जिल्लालाई

प्रिय भारत भाईजी तपाँई हामी छिमेकी पुरानो  हाम्रो मित्रता हजारौँ सालको सभ्यता एउटै छ हाम्रो धर्म  वैदिक हिन्दु सनातन जन्म

आशाको थुन्सेसँगै थिलथिलो जिन्दगी बोकेर उक्लिरहेछन् लरखराउँदै मेरा एकजोर खुट्टाहरू सुस्केरा हाल्दै तिर्खाएरै हो जिन्दगीले अञ्जुली थापी पिइरहेछन् एकजोर आँखाबाट

दादागिरी छ तिम्रो मिच्न सक्ने मिच कति सक्छौ मिच । स्वार्थमा रुमल्लिएका नालायक भए हाम्रा अनि तिमिले मिच्न पाएका छौ

अब आँसु खसाउनु पर्दैन रगत बगाउनु पर्दैन  नेपाली मन अब फुट्दैन राष्ट्रिय एकता टुट्दैन शान्ति अब यहाँ मर्दैन नेपाली मर्नु

ठेला उठेको हातमा हेर, पसिना त बगेको हुन्छ, पसिनाको नदी हेर त्यो पनि त निलो हुन्छ हामीमाथिको आकाश हेर त्यो

नौ महिना गर्बमा राखी धर्तीमा पैदा गरायौ पहिलो आलिंगनमा च्याप्प च्यापी मायाको स्पर्श दियौ निधार चुम्यौ,गाला चुम्यौ प्रशव पीडा बिर्सेर

हुक्केले आएर भन्यो महाराज ती त हामीलाई थाहै नदिई हिडिरहेका रहेछन् । ढोकेले आएर भन्यो महाराज ती त हामीलाई थाहै

यो पक्कै युद्ध थियो ।मान्छे मरिरहेका थिए,सडक र गल्लिहरुमा लाशहरु थिए,अनि मलामीहरु घरभित्र;ठुला अएथतन्त्रहरु ढलेका थिए,साना देशहरु झन् गलेका थिए;समय

प्रा. डा मोदनाथ मरहट्टा ज्वरो , खोकी सास बढ्न गएमा टाउको, घाटी, जिउ, दुख्ने भएमा । कमजोरी र रुघा झै

कोरोनाको संकट यो बढेर संपूर्णमानवजाति नैआक्रान्त भो सबैको यो संकटको घडी मा रक्षा गर्नोस् पशुपतिनाथ त्राहि कोरोनाभाइरस नयाँ रोग हो

उन्माद हाँस्ने मन छ तर आँटै आउदैन निर्वाध खुशी व्यक्त गर्न मन छ तर ह्रृदयै मान्दैन आखिर किन ? आफ्नै

एक दिन त मरिन्छ के को डर ? खै के को डर कसरी भनुँ ? मृत्युको भय बाच्नुको अर्थ ।

-शंकर अर्याल कोरोना किन तँ आइस् यो संसार उजाडन भयङ्कर रुप लिएर जन जनलाई सताउन वुहानमा कसरी जन्मिस् त्यहाँ कसरी