हामी अक्सर बिहान छ बजे उठेर पलङमा बस्थ्यौँ र पूर्वतर्फको झ्याल खोलेर डाँडापाखा नियाल्दै कुनै एक विषयमा विवाद गर्न थाल्थ्यौँ । कहिले ग्रह-नक्षत्रका कुरा, कहिले बाँस र चोयाका कुरा, कहिले लौका-फर्सीका कुरा तर कुरा पध्धु खालकै हुन्थे र सामाजिक स्तरको निर्वाह र बान्की मिलेका हुन्नथे । जस्तासुकै भए पनि कुरा भइरहन्थे। कुरा गर्दा जहिले पनि उनलाई जित्नु पर्दथ्यो । सधैँ यही प्रयासमा उनी नचाहिने कुरामा पनि जिद्दी गर्ने स्वभावकी भइसकेकी थिइन् ।
उनले निहुँ खोजिन् । एकदिन यस्तै विवादमा बाबु बराजुको कुरा झिकेर ठूलो सानोको निहुँमा उनको र मेरो हात हालाहाल भयो । पहिले उनले मलाई घुर्चा दिएकी थिइन् । प्रत्युत्तरमा मैले पनि घुर्चा दिँदा उनी पलङबाट फुत्त तल झरिन् । अनि साँच्चिकै मर्का परेझैँ ड्वाँ-ड्वाँ रुन थालिन् । आधुनिक शिक्षित लोग्ने स्वास्नीबिचको झगडा तँ तँ म म गरेर बाझ्दै कोलाहलमा परिणत भयो ।
आजभोलि हुँदै स्वभावमा तिक्तता बढ्दै गयो ।
सम्बन्धमा कटुता बढ्दै गयो । आ-आफ्नै इगोले शक्तिशाली बार बनेर सँगै बस्न नसकिने अवस्था गरायो ।
घर छाडेर उनी हिँडिन् । मैले प्रत्युत्तरमा खोज खबर पनि त्यति गरिनँ ।
घर रित्तो भयो । कोठा शून्य लाग्यो । दश आठ महिनाको दाम्पत्य जीवन थारै बसेछ । टोलछिमेकले कुरा काट्थे । कसैले लोग्नेलाई दोष लगाए त कसैले स्वास्नी उस्तो भने । कसैले घर बिग्रिएकोमा खुच्यूँ मनाए भने कसैले दु:ख व्यक्त गरे ।
उनी हिँडेकै दिन त एक किसिमले मजै लागेथ्यो । कोठा शून्य भए पनि एकान्त र मौन थियो । शान्त सन्नाटा छाएजस्तो लाग्थ्यो । मनका उन्मुक्त तरङ्गहरू शरद्का बादलझैँ हल्का पदचापमा यताउति कावा स्वतन्त्रझैँ आफूलाई पाएर प्रफुल्ल थियो मन पनि ।
दिउँसो मास्टरी । बिहान बेलुकी तास-जुवाको पैसा चल्दै रह्यो ।
अलिक दिन त्यसै बितेछन् । कोठाका वस्तुहरूमा गहिरिएर आँखा दौडिन थाले । बाथरुमको तारमा उनको प्यान्टी र ब्रा झुन्डिएका रहेछन् । पलङको तल्लो बारमा जाली पारी भएको रातो पेटिकोट फिँजिरहेको छ । उनको दाइजो दराज र सो-केसमा चुरा पोतेदेखि दामी गहना र परिधानहरू यथास्थानमा थपक्क रहेका छन् । उनको गोरो सुन्दर शरीरमा सजिने शृङ्गारका सामान र परिधान हेर्दाहेर्दै उनको नग्न र कामातुर शरीर सम्झिएर मन बिथोलिन थाल्यो । कोठाभरि उनको अज्ञात राग रातकी रानी भएर मगमग बास आउन थाल्यो ।
बिहे नगर्दै वेश्याहरूसँग बस्ने गरेको डाइमन्ड होटेलको रिसेप्सन रुममा थियौँ हामी । हामी भन्नाले म र अरू दुईजना बजारिया आवारा केटाहरू रिसेप्सन कक्षकै भित्रपट्टिको भुईँकोठाबाट एक्कासी नाङ्गी आइमाई देखापरी र आँखा भुईँमा झारेर तुरुन्त ढोका बन्द गरी । अप्रत्याशित रूपमा नाङ्गी आइमाई देख्दा हामी छक्क परेका र मानसिक रूपले विचलितजस्ता थियौँ ।
“बाथरुमभित्र पसेँ भनेर बाहिरी ढोका खोली छ” साथीले कल्पना गऱ्यो ।
“हो त्यसै हुनुपर्छ ।” हामीले सही थाप्यौँ।
कस्ती रहिछ भनेर हामी त्यसको चर्चा गर्दै पर्खँदै थियौँ तर त्यो कोठाबाट धेरै बेरसम्म निस्किन, सायद लाजले मुख देखाउन सकिन । हामी आजित भएर बाटो लाग्यौँ । घरमा आएपछि झट्ट श्रीमतीको याद आयो । सायद उनको र नाङ्गी आइमाईको एउटै अनुहार थियो ।
स्कुलका थोत्रा मास्टर्नीहरूसँग खल्ती ब्याग छामेर चल्ने र यसो बाहिर फेर हातपात गरेर मनको तृष्णा मेट्ने बानी बस्दै गयो । तीमध्ये कुनै बुढीकन्या थिए तर तिनीहरूभन्दा विवाहिता चाहिँ बसउठ र चोरी-चकारी संसर्ग गर्नमा अभ्यस्त थिए ।
बिच-बिचमा थोत्रा मास्टर्नीहरूले हातपात गऱ्यो भनेर बिझ्ने गरी भनेपछि बिहे गर्ने सुर पनि चल्दै थियो ।
तिनीसँग बेलाबखत भेट नभएको पनि होइन । एकपटक काठमाडौँको एउटा होटेलमा स्वागत कक्षमा बसेकी थिइन् । देख्दै सोधेथेँ ।
“मास्टर्नीको जागिर छोड्यौ ?”
“छाडेको छैन। यो सिजनल काम हो ।”
“कस्तो सिजनल ?” सोधेथेँ ।
“टुरिस्ट आउने बेला । यतिबेर गाँठ बढी आउँछ । झार्न आएकी ।”
“स्कुल नि त ? ”
“बिदा लिएकी छु।”
“अब घर फर्कन्नौ”
“एकपटक लखेटिहाल्यौ । फेरि केको घर ? बरु मेरा शृङ्गारसामान लुगाफाटो सुरक्षित राखिदिनू । म लिन आउँछु ।”
“अब घरबार नगर्ने ?”
“खै मलाई त यस्तै ठिक लागेको छ ।”
अर्कोपल्ट बुटवलको सपना होटेलमा भेटेको थिएँ । भेटेर सोधेथेँ
“यहाँ पनि डाइमन्ड होटेलकै ताल त भएन ?”
“भए पनि ठिकै त छ । यहाँ आउनेहरू त्यही हेर्न आउने त हुन् ।” त्यस दिन मैले देखाइदिएँ । तिमीलाई भनेजस्तै भयो होला नि !”
“मेले नदेखेको पो कहाँ हो र ? तर त्यसरी सामुहिक हेराइको पहिला दिन थियो त्यो। ब्याङ्ककमा मात्रै देखेथेँ यस्तो सिन ।”
विधुर भन्न पनि नमिल्ने पारिवारिक भन्न पनि नसुहाउने अचकल्टो जीवन फेरि सुरु भयो । दिउँसो मास्टरी र बिहान बेलुका तास-जुवाको पेसामा कुनै परिवर्तन आएन ।
कहिलेकाहीँ मास्टर्नीहरूलाई घरमा ल्याउँदा सबै घृणाले हेर्थे । बजारिया केटी पर्दा त झन् खपिसक्नु हुँदैनथ्यो ।
भाइबुहारीको घरजम भइसकेको थियो । दाजुभाउजूका त नाति-नातिनासमेत भइसकेका यिए।
“कस्तो फुँडो बूढो । स्वास्नी लगारेर कता पठायो, वेश्या लिएर आउँछ दिनदिनै । छ्या, कस्तो लाज मर्नु ।”
एकदिन भाइबुहारी कुरा गर्दै रहेछन् पल्लो कोठामा । झलक्क कानमा पऱ्यो !
नभन्दै त्यसदिन आफ्नै स्कुल पढ्ने विद्यार्थी केटीलाई फकाएर ल्याउन सफल भएको थिएँ । चौध-पन्ध्र वर्षकी त्यो किशोरी आफ्नै हातले कट्टु फुकालेर घाँगर सार्दै मेरो ओछ्यानमा पल्टिएकी मात्र थिई । पल्लो कोठाको कर्कश र निन्दायुक्त आवाजले त्यो केटी एकपटक झस्किई र जुरुक्क उठी । यता बुढो भनेको सुन्दा मेरो मस्तिष्क पनि करेन्ट लागेझैँ झन्झनाइरहेको थियो ।
अर्को दिन दाइभाउजू चर्काचर्की गरेर बाझ्दै थिए ।
“केटाकेटीको अगाडि यो के तमासा हो तिम्रो भाइको ? बारबन्धन, इज्जत लाज केही छैन, के सिक्छन् यी नाति-नातिना पनि । दिनदिनै वेश्याहरू फेरेर ल्याउँछ । रातदिन पल्लो कोठामा भएको उपध्रो देख्दैनौ ? कस्तो खलक रहेछ यो ।”
दाजु पनि प्रत्युत्तरमा भुत्भुताउँदै थिए । खै के भने त्योचाहिँ बुझिनँ ।
त्यतिबेला म मास्टर्नीसँग भुलेको थिएँ । भाउजूको आवाजले लज्जित र अपमानित भएजस्तो लाग्यो । मास्टर्नीको अनुहार झन् सारो नीलोकालो भयो ।
मेरो भागको खेतीपाती अधिया थियो । दाइभाइ आफैँ खेती गर्थे । उनीहरूको पेसा नै किसानी थियो ।
एउटै घर तीन खण्डमा भाग लगाएर हामी तीन भाइ अलग-अलग बसेका थियौँ । बिचको भाग मेरो पर्दथ्यो । काठको बारले विभाजित कोठाभित्र छिस्रिक्क गरेको आवाज पनि वल्लोपल्लो कोठामा सुनिन्थ्यो ।
“भोलि बाबुको तिथि छ । आज फेरि लखौरी ल्याएछ” भाउजूले भनेको सुनेँ ।
यतिबेर म रतिक्रियामा एकदम अभ्यास नभएकी आफ्नै स्कुलकी छात्रालाई फकाइफुल्याइ गरेर काम लिँदै थिएँ । प्रथम रजस्वलापछिको मधुमास सुगन्धित भएर कोठाभरि छरिएको थियो ।
“पहिले राति ल्याउँथ्यो । अहिले त झन् सारो दिउँसै ल्याउन थाल्यो । यो के अत्याचार हो”
भाउजू हाम्रो कोठाको गतिविधि सुनेर लोग्नेसँग बाझ्न थाल्नुभो, दाइ केही बोलेनन् ।
अक्सर वेश्यासँग सहवास गर्नुपर्दा हामी डाइमन्ड होटेल जाने गर्थ्यौँ, होटेल लज र रेस्टुराँको छ्यासमिसे स्वरूप थियो यो होटेल, पहाडी सदरमुकाममा भएकाले गाउँ-सहर दुवैतिरको भोज चाख्न पाइन्थ्यो । बिहान बेलुकी भन्ने थिएन । दिनरात फरक थिएन । खल्तीमा गाँठ भए पुग्थ्यो । बिहानतिर अक्सर होटेलमा दूध बेचेर स्कुल पढ्न जाने गर्लहरू फेला पर्दथे । बेराहरूसँग उनीहरूको गोप्य कन्ट्याक्ट हुन्थ्यो होला । वेश्यावृत्ति गर्न भर्खरै सिक्न थालेका यी कोमलाङ्गीहरू अत्यन्त किशोर वयका हुन्थे । यौनउद्दीपन र रतिकलामा अनभिज्ञ यी किशोरीहरू औधी सस्ता र मोलतोलविना शरीर सुम्पने खालका हुन्थे ।
अनि अर्कोथरि हात भर्ने र शरीर सुम्पने खालका हुन्थे । अनि अर्काथरि हात भर्न र बजार गर्न गाउँबाट आउने युवतीहरू हुन्थे । अक्सर यिनीहरू बिहानभरि हिँडेर टाढाको गाउँबाट बजार आइपुग्थे र दिनभरि बजार भरेर बेलुकी घर फर्कने हुँदा दिउँसोको समयमा यसखाले तरुनीहरू होटेलमा फेला पर्दथे । कोही घरायसी जरुरी खर्च टार्न आउने हुन्थे भने कोही परदेशी लोग्नेलाई चिठी पठाउने निहुँमा बजार धाएर यौनपिपासा शान्त पार्ने खाले पनि थिए । यसखाले युवतीहरू पैसाको वास्ता गर्दैनथे र उल्टै सापटी मागे दुईचार सय दिन्थे पनि । पहिलो खाले केटीहरू भने जिउडाल बराठिएजस्तै पैसाको काण्डमा त्यति कसिन नसके पनि आवश्यकताको याचना भने अवश्य गर्दथे । बेलुकी आउने वेश्याहरूको मोलतोल मानभाउ छुट्टै थियो ।
उनीहरू एकरात एक सहरमा त अर्को रात अर्को सहरमा बिताउँथे । निश्चित होटेल निश्चित कन्ट्याक्ट र निश्चित मोलतोल भएर पनि विदेशीहरू पाए अझै कस्ने यिनीहरूको चलन थियो । पुलिसबाट बच्ने र सकेसम्म बढी ग्राहक अँठ्याउन यिनीहरू आलोपालो गर्दथे । एकथरि घरेलु कारखानामा लुगा बुन्न आउने केटीहरू हुन्थे । बिहानबेलुकी अलिक ढिलो चाँडो हुँदा वा चियाचमेनाकै समयमा दायाँबायाँ गरिहाल्थे । होटेलको बेरासँग कुन सट्को आँखा सन्काएर ग्राहकको पत्तो लगाउँथे अनि आँखैआँखाको भाषामा मोलतोल छिनेर लजको बिस्तरामा हाजिर हुन आइपुग्थे ।
सामान्य कमाइमाथिको अतिरिक्त आयको यो प्रयास उनीहरूकै शारीरिक सन्तुष्टिका लागि समेत मद्दतगार भएकोले रकम लिनेदिनेमा त्यति कसिकसाउ गर्दैनथे । बरु उनीहरू सधैँ हतारमा हुन्थे । अर्कातिर कारखानाको समय अलिक तलमाथि परे पालेले भित्र पस्न नदिएर छुट्टै समस्या खडा गर्दथ्यो अनि कोहीचाहिँ टेलिफोनको कलमा उपस्थित हुन आउने यौनव्यभिचारका सौखिन धनाढ्य परिवारका पहिलाहरू हुन्थे । उनीहरू आफ्ना पतिदेव लाखापाखा लागेपछि परपुरुषको संसर्ग खोज्दै होटेलको बिस्तरामा लम्पसार पर्न आइपुग्थे ।
हामी पहाड छोडेर मधेस झऱ्यौँ । यहाँ पनि दाइभाइको खेती थियो । मेरो उही स्कुलको मास्टरी । मेरो बानी-ब्यहोरा राम्रो नभए पनि दाइभाइले एक्लै छाड्न सकेनन् । फलस्वरूप यहाँ पनि बस्ने घर एउटै थियो र तीन खण्ड लगाएर तीन परिवारको गुजारा चलेको थियो।
मधेस झरेपछि रहनसहन फेरियो । जीवनचर्यामा राम्रा परिवर्तनहरू आए । तासको भाउ बढ्यो । जुवाका खालहरू बाक्लै भेटिए । यसले गर्दा स्तर बढेको अनुभव भयो ।
यहाँ पनि मास्टर्नीहरू कोही बूढीकन्या र कोही भने तीनचार पोइले भ्याइसकेका रहेछन् । उनीहरूसँग बसउठ र सम्पर्क सहज र स्वाभाविक रह्यो । तिनै झ्याम्टा मास्टर्नीहरू खल्ती रित्तो हुँदा काम लाग्दथे । दिनभरि तिनैका पर्स खोतल्ने चिमोट्ने गर्दैमा समय बित्थ्यो । जुवा जितेको दिन घरछिमेकका गल्ली बजार छाडेर टाढा सहर बजारका महङ्गा होटेलमा रातहरू बित्थे ।
एकदिन पोखराको एउटा दामी होटेलमा वेश्याको खोजी गर्दा उनै फेला परिन् । हामी दुवै अन्य मनस्क र स्तब्ध भयौँ । लिन दिनको कुरा भएकाले एकअर्को माथि विश्वास थिएन । पहिले मैले मुख फोरेथेँ ।
“अब त स्टारमा आइपुगिछौ नि!”
“तिमी पनि त आए छौ नि । पैसा कमायौ कि क्या हो ।”
“सिफलिस त सल्काइसकी होउली ।”
“सिफलिसमात्र होइन । एच.आई.भी. पनि सऱ्यो होला अब त ! धेरै विदेशीसँग सुतिसकियो ।”
“तिमीचाहिँ कुन ड्याङका छौ नि।”
“यसो हिप्पीसिप्पी भए पनि हुन्थ्यो भनेर पोखरा आएको । अचेल पाइनै छाडेछ । आफूलाई विदेशीको औधी शोख छ।”
सानी भाउजूले मलाई बिहे गर्न प्रस्ताव गरी देखाएको फोटो हेरेँ। उनैको रहेछ ।
“मास्टरको जागिर छोड्यौ ?”
“छैन ”
“यहाँ कसरी त ?”
“कहिलेकाहीँ त्योभन्दा ठुलो कमाइ भए छोडी पनि दिन्छु । खाली पर्दा फेरि केटाकेटीको सिँगान पुछ्ने काम हुन्छ ।”
“तिमी नि त?”
“म पनि त्यस्तै हो । हिजो जुवा जितेकाले आज यहाँ आएर पढाइसढाइ गोली मारिदिएँ। भोलि फर्कन्छु ।”
“होइन तिमी बिहे गर्छ्यौ भन्ने सुनेथेँ । मलाई फोटो दिएकी थिइन् तिम्री स्कुलकी मास्टर्नीले ”
“किन तिमी चाहन्छौ ?”
