प्रदीप खड्का नृत्य प्रशिक्षक हुन् । सानो उमेरदेखि नै नृत्य गर्न थालेका उनी स्थानीय, जिल्ला, क्षेत्रीय र राष्ट्रिय नृत्य प्रतियोगितामा सहभागी भइसकेका छन् । २०६२ सालदेखि गायन र नृत्यको क्षेत्रमा सक्रिय खड्का छाटो समयमै नृत्यको क्षेत्रमा स्थापित हुँदैछन् । उनै नृत्यकार खड्कासँग गरिएको कुराकानीको सार संक्षेप :
कहिलेदेखि नृत्य गर्न थाल्नु भएको हो ?
म हाइस्कूल पढ्दाखेरी नै नृत्य गर्थे । स्कूलका प्रतियोगितामा अधिकाँशमा म नै प्रथम हुन्थे । निम्न माध्यमिकमा पढ्दा नै स्कूलका कार्यक्रमहरुमा नृत्य गर्ने भएकाले अभिभावक, शिक्षक र सहपाठीहरुले मलाई यही क्षेत्रमा लाग्न हौसला दिन्थे । उहाँहरुको हौसला र प्रेरणाकै कारण म यो क्षेत्रमा स्थापित हुन खोजिरहको छु ।
मूख्य प्रेरणाको श्रोत कसलाई ठान्नुहुन्छ ?
मेरा अभिभावक, स्कूलका गुरुहरु सबै मेरो प्रारम्भिक प्रेरणाका श्रोत हुन् । मलाई व्यवासायिक डान्सर बनाउन राजधानीको बबरमहलस्थित सत्यवती कला केन्द्र र त्यसमा पनि लोक तथा दोहोरी गीतमा क्रियाशील उदिराम खड्काको विशेष हात छ । उहाँकै कारण म अहिले कलाकार भएको हुँ । म सत्यवती कला केन्द्रमा अहिले नृत्य प्रशिक्षक पनि हुँ । कला केन्द्रबाटै उनी देशका विभिन्न स्थानका सांस्कृतिक कार्यक्रमहरुमा सहभागी हुने अवसर पाए । यो पनि मेरा लागि ठूलो अवसर बन्यो । कुनै बेला नृत्य र गायन कलाकारका लागि सौखको विषय मात्र थियो । म पनि सौखिन बनेर नै प्रवेश गरेको हुँ । त्यत्तिबेला कुनै पुरस्कार नै नपाए पनि राम्रो नृत्य गर्ने ब्यक्तिलाई सम्मान हुन्थ्यो । स्याबासी खुब पाइन्थो । मलाई धेरै जनाले तँ भविष्यमा राम्रो डान्सर बन्छस् भनेर धाप मार्थे । त्यसैले मैले पनि नृत्यमै जोड दिएँ र नृत्यका लागि राजधानी प्रवेश गर्नु नै मेरो जीवनको ‘टर्निङ प्वाइन्ट’ बन्यो ।
के नाँच्नैकै लागि काठमाडौं प्रवेश गर्नु भएको हो त ?
हो म नाच्नकै लागि २०६६ सालमा राजधानी छिरे । त्यत्तिबेला गोरखामा राम्रो डान्स सिकाउने ठाउँ थिएन । मैले पनि राजधानी नै रोजे । अनि, बबरमहलस्थित सत्यवती कला केन्द्रमा नृत्य सिक्न थाले । कला केन्द्रबाटै उनी देशका विभिन्न स्थानका सांस्कृतिक कार्यक्रमहरुमा सहभागी हुने अवसर पाए । अहिले नृत्य प्रशिक्षक पनि भएको छु । आफूले जानेको कुरा सिकाउँदा छुट्टै आनन्द आउँछ ।
सम्मान र पुरस्कार के के पाउनु भयो त ?
२०६८ सालमा गणतन्त्र दिवसको अवसरमा रेडियो नेपालले आयोजना गरेको
कला क्षेत्रमा स्थापित हुन कस्तो संघर्ष गर्नु प-यो ? कार्यक्रममा नृत्य गरे वापत तत्कालीन प्रधानमन्त्री झलनाथ खनाल र मूख्य सचिव लीलामणि पौडेलबाट सम्मानित भएँ । त्यो क्षण म कहिल्यै बिर्सन्न । यो सम्मानले कला क्षेत्रमा लाग्ने झनै प्रेरणा मिलेको छ । अरु साना तिना सम्मान त कति पाइयो पाइयो । 
शुरु शुरुका दिनमा कतै कार्यक्रम छ भने केही पनि कुरा नबुझेरै निकै धाइयो । कहिले पानी चिउराकै भरमा पनि कति दिन बाँचियो । कोठा भाडा तिर्न टेण्ट हाउसमा काम गर्न गइन्थ्यो । त्यहाँ टन्नै खान पाइन्थ्यो । अलि अलि पैसा पनि हुन्थ्यो । यसरी कोठा भाडाको जोहो हुन्थ्यो तर कहिले त भोकै पनि बसियो तर नाच्न पाएको दिन सन्तुष्टिले भोक शोक हराउँथ्यो । अहिले त शुरुमै कति दिने भनेर वार्गेनिङ हुन्छ । चित्त नबुझे गइन्न । गाउने र नाच्ने दुबै काम गर्ने भएकाले मलाई हत्तपत्त नाइ भनिहाल्दैनन् । अहिले यसैबाट जिविकोपार्जन गरिरहेको छु । छोरालाई बोर्डिङ स्कूलमा पढाएकै छु । हिजो लुखुरलुखुर हिंडेर जानुपथ्र्यो अहिले मोटर साइकलमा घुँइकिन्छु । संघर्षको फल मीठो हुँदो रहेछ ।
अहिले नयाँ काम के गर्दै हुनुहुन्छ ?
मेरो गायन नृत्य रहेको ‘बसौंला रोधीघर’ नामक गिती एल्बम र म्यूजिक भिडियो तयार भएको छ । मैले नृत्यका साथसाथै गाएको पनि छु । गीतमा मलाई केशव सिंजाली र सुनिता बीसीले साथ दिएका छन् ।
कला क्षेत्रको भविष्यको कस्तो देख्नुहुन्छ ?
‘शुरुमा सौखको रुपमा नृत्य क्षेत्रमा लागे । अहिले नृत्यबाटै जीविकोपार्जन भइरहेको छ । अब त नाचेर नै बाँच्न सकिन्छ । स्वदेश र विदेशमा नृत्यका लागि सहभागी हुने अवसरहरु आइरहेका छन् । चाँडै विदेशका कार्यक्रममा सहभागी हुँदैछु । अब नाँचेर पनि बाँच्न सकिन्छ ।
